با این که این سر ، مشکات نور است/ مهمان سرایش کنج تنور است

///////////////////////////////////////////////////////////////////

حسین بود و خدا بود ، ظهر عاشورا / سری زسینه جدا بود ، ظهر عاشورا

موج موج آب زلال می خرو شید در فرات / گلوی علی اصغر زتیر حرمله سیراب ، ظهر عاشورا

عطش عطش زبیابان درندگی می ریخت / شراره های بلا بو د، ظهر عاشورا

زتازیانه سخن بود و گرگ می بارید / صدای وا ابتا بود و ، ظهر عاشورا

خار بود و بیابان و کودکان حسین (ع) / فروغ آبله ها بود ، ظهر عاشورا

زینب به حنجر خورشید بوسه ها می زد / عشق بود و صفا بود ، ظهر عاشورا

شکوه فاطمه بود و خیام آل علی /و شعله ها که به پا بود ، ظهر عاشورا

خیام آل علی می سوخت زآتش کین / کوفیان غافل و بی دین به هلهله مشغول ، ظهر عاشورا

درسوگ قتل حسین (ع) عرش خدا می لرزید / ساربان بی حیا ببرید انگشت و بر انگشتر، ظهر عا شورا

کلمات کلیدی: شعر، محرم، امام حسین (ع)